Skip to content

Levenseindekliniek

Volgens de NVVE (Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde) wordt het hoog tijd dat er aandacht komt voor mensen met een serieuze doodswens die nu ‘permanent in de kou staan’. Jaarlijks vragen ruim vijfhonderd patiënten met chronische psychiatrische klachten om hulp bij zelfdoding, in hooguit twee gevallen wordt zo’n verzoek daadwerkelijk gehonoreerd, aldus de voorpagina van de Volkskrant vanmorgen.

We zijn in Nederland goed op weg, vergeleken met de rest van de wereld, maar ook wij zijn nog niet verlost van de gedachte dat een mens zijn leven voor lief moet nemen tot een hartaanval of een gezwel er een einde aan maakt. Zijn wij zo intens gelukkig dat we geen begrip op kunnen brengen voor de doodswens van een ander? Onwaarschijnlijk, aangezien depressie bij ons volksziekte nummer één is.

Nee, ik bespeur hierin onze gekoesterde joods-christelijke cultuur. Achter het verlichte ‘carpe diem, kerel!’ schuilt het oude, hardnekkige idee dat ‘natuurlijke’ doodsoorzaken (wat bepaalt eigenlijk of een doodsoorzaak natuurlijk is?) de instrumenten zijn van een hogere macht. Hoe vaag en open we die macht ook definiëren, wanneer hij ter sprake komt in het café, we zijn nog steeds niet te beroerd elkaar te dwingen tot respect voor zijn ondoorgrondelijke wegen. Zelfmoord plegen is valsspelen, vooral waar het om psychische klachten gaat. Pas als iemand terminaal is volgens onze onfeilbare medische wetenschap en niet langer dan 3 maanden te leven heeft, overwegen we te zeggen:

‘Vooruit, het oordeel is toch al geveld. Laten we de executie maar voor zijn.’

Slechts als ‘handlangers van het lot’ durven we humaan te zijn. Dat er geen lot bestaat en ook geen oordeel, dat we zelf moeten kiezen of en hoe we willen leven, is een les die we nog steeds moeten leren. Daarom beschouw ik de NVVE als de voorlopige zenit van onze Westerse beschaving.

Naast het ‘carpe fucking diem!’ is er ook de kleinzielige burgermoraal die eenvoudige en algemeen toegankelijke euthanasie verhindert. Iedereen moet zijn steentje bijdragen aan onze mooie maatschappij. Het is asociaal om ertussenuit te piepen. Dan kunnen we er allemáál wel mee ophouden. We zitten allemáál wel eens in een dip. Enzovoort. Maar, noeste arbeiders, denk toch aan het aantal treinvertragingen dat met zo’n levenseindekliniek voorkomen kan worden. Scheelt een hoop steentjes, die jullie weer kunnen bijdragen. Ach, het is vergeefse moeite, jullie willen natuurlijk liever drie meter hoge hekken langs het spoor, met patrouillerende burgercommando’s.

(Er is een vervolg op deze column.)

4 commentaren