Luister. Omdat je een klein kind bent, heb je waarschijnlijk een gevoel van eeuwigheid, alsof je altijd zult blijven wat je nu bent in een omgeving die niet verandert, behalve dat je af en toe nieuwe schoenen krijgt of een nieuwe juffrouw.
Dat is niet waar.
Ik ben namelijk de Eeuwigheid, of liever gezegd, ik strek me uit tot in de Eeuwigheid. Ik ben de Toekomst en jij gaat maar een piepklein stukje van mij meemaken. Ik, daarentegen, zal jou van begin tot eind meemaken. Sterker nog, ik heb je al meegemaakt. Als jij je zachte wenkbrauwtjes fronst, zie ik toekomstige groeven je voorhoofd ontsieren. Dat is geen voorspelling, maar een herinnering. Zo snel wordt toekomst verleden.
Als je zand in je hand houdt en je knijpt je hand dicht, dan loopt het zand er aan alle kanten uit. Water loopt er hoe dan ook uit, of je knijpt of niet. Tijd heb je niet in je hand. De tijd heeft jou in zijn hand en onherroepelijk sijpel je weg. De tijd doet geen enkele moeite je vast te houden.
Je zult steeds proberen je leven te faseren, alsof je ‘ja’ of ‘nee’ kunt zeggen tegen de dingen die je overkomen en alsof die ja’s en nee’s je leven weer opdelen in kleinere levens, die de gevolgen van je keuzes bevatten. Ik kan je dit vertellen: de belangrijke dingen heb je nooit voor het kiezen. Wordt je gevraagd ‘ja’ of ‘nee’ te zeggen, aarzel dan niet te lang. Het kan nooit om iets wezenlijks gaan.
