Het eens zo vrolijke, onschuldige woord ‘schietpartij’ heeft op 9 april jongstleden een nieuwe, verschrikkelijke betekenis gekregen. Met weemoed denken we terug aan de schietpartijen van vroeger, in het buitenland en tussen buitenlanders, de schietpartijen die wij steunden, omdat ze op termijn bijdroegen aan de opbouw en de stabiliteit van de Nederlandse wapenexport. Een schietpartij was iets leuks, iets om naar uit te kijken op tv. Die tijd is voorbij. Van der Vlis toonde ons het ándere gezicht van de schietpartij: het redeloze, gevaarlijke, bloederige, ja, zelfs dodelijke gezicht. En hij deed dat op de enige plaats ter wereld waar geen enkele fatsoenlijke Nederlander ooit een schietpartij zou goedkeuren: Alphen aan de Rijn. Dat lieve, onschuldige dorpje waar de straten zó aangelegd zijn dat wanneer een kind in een korte broek valt, het wegdek méé veert met de knie van het kind zodat het kind geen kapotte knie krijgt, datzelfde dorpje is nu het decor geweest van een schietpartij.
We zouden het graag een ‘brutale liquidatie op klaarlichte dag’ noemen, een ‘afrekening in het criminele circuit’. Maar het was een schietpartij. Onder de slachtoffers bevonden zich zelfs bejaarden in scootmobiels, die zich niet konden verdedigen. Dat Tristan van der Vlis zijn machinegeweer leeg schoot op gewone, gezonde veertigers met boodschappentassen is tot daar aan toe, maar waarom moest hij schieten op mensen die zich niet konden verdedigen?
Tristan zelf kan deze vraag niet meer beantwoorden. Gelukkig weten we het antwoord al: Tristan blowde, Tristan speelde Call of Duty 4 en Tristans oma heeft twintig jaar geleden een thriller geschreven.
Er zijn in Nederland miljoenen jongeren die blowen en Call of Duty 4 spelen. Alleen oma’s die twintig jaar geleden een thriller hebben geschreven, zijn hier betrekkelijk dun gezaaid vergeleken met andere landen. De zeldzaamheid van dit laatste, fatale element zou wel eens de enige reden kunnen zijn waarom dergelijke schietpartijen ons tot voor kort bespaard zijn gebleven. Op dit moment kent ons land echter een groot aantal thrillerschrijfsters, die in theorie allemaal binnen twintig jaar oma kunnen worden. Wat zal er gebeuren in 2023, wanneer Saskia Noorts debuut Terug naar de kust twintig jaar oud is? We houden ons hart vast. Veel meer valt er – naast natuurlijk het onvermoeibaar blijven verketteren van softdrugs en computerspellen – voorlopig niet te doen.
