Wij mensen vinden ons eigen gedrag vaak ontzettend raar en onnatuurlijk. Om uit te leggen waarom, grijpen we graag naar de dieren. ‘Kijk, hoe dieren doen, dat is nou natuurlijk.’ Maar dieren doen soms ook rare dingen, die helemaal niet goed voor hen zijn. In de woestijn heb je paarden die hun hele leven op zoek zijn naar een oase. Die paarden hebben altijd dorst. Maar vinden ze de oase eenmaal, dan verlaten ze die na een paar uur alweer. De dorst roept! Onbegrijpelijk, maar ontegenzeglijk natuurlijk.
Hier kunnen wij erg moeilijk mee omgaan. Er moet een evolutionaire reden zijn waarom die paarden dat doen. Hun gedrag moet iets opleveren óf onnatuurlijk zijn. En als het onnatuurlijk is dan moet dat aan ons liggen. De paarden zijn bijvoorbeeld rusteloos geworden door overvliegende straaljagers. Ze zouden nooit zo gek gedaan hebben ‘als wij er niet waren geweest’. Wij zijn de ex op de bruiloft. De hele natuur wordt zenuwachtig van ons. Wij besmetten haar met onze onnatuurlijke stank.
Gek eigenlijk, dat we onszelf ten opzichte van de natuur zo tekort doen, terwijl we in al het overige zo arrogant zijn. Staan wij verder van de natuur dan wilde paarden in de woestijn? Zeg nou zelf: als de natuur zo gek is dat ze ons heeft voortgebracht, dan zijn wij misschien zo onnatuurlijk nog niet.
