Skip to content

Madlener

Men heeft het, achteraf beschouwd, van begin af aan vreemd gevonden. Telkens als PVV-kamerlid Barry Madlener zich opstelde bij de interruptiemicrofoon, stond Geert Wilders direct achter hem met een hand op Madleners rug. Een kamerlid van de PvdA denkt zelfs toen al gezien te hebben dat Geert zijn hand ónder het jasje van de spreker stak. Zij zat echter op zo’n grote afstand van het tweetal, dat ze het gebaar maar voor gezichtsbedrog heeft gehouden.

Als Madlener de Kamer verliet, liep Wilders er steevast vlak achteraan. Ging Wilders even alleen weg, wat hij niet vaak deed, dan hing Madlener lusteloos is zijn stoel, verroerde geen vin en sprak geen woord, tot zijn partijleider weer knus naast hem zat en een arm om zijn schouder had geslagen – of was het zijn middel? Pas dan, in de geruststellende nabijheid van zijn meester, begonnen Madleners oogjes weer fel te draaien. Dan kwam ook zijn hand weer uit zijn mouw en maakte driftig aantekeningen op hetzelfde speciale PVV-kladpapier dat Wilders gebruikte. Het gerucht deed de ronde dat Eric Lucassen ook zulk papier had gewild, maar het niet had gekregen omdat er slechts geld was voor twee kladblokken: één voor de baas en één voor zijn first mate Madlener. Lucassen zou toen, om het politiek correct uit te drukken, huilie huilie hebben gedaan.

Sinds Madleners overplaatsing naar het Europees Parlement, was Wilders vaak afwezig bij debatten, naar verluidt om ‘politieke bondgenoten in het buitenland te steunen’. Inmiddels heeft de commissie Drijfland aangetoond, door de notulen van het Europees Parlement en de aanwezigheidslijst van de Tweede Kamer naast elkaar te leggen – wie zou er ooit aan gedacht hebben dit te controleren? – dat Madlener nooit het Europees Parlement toegesproken heeft op een dag dat Wilders in Den Haag was.

Lange tijd gaf Barry Madlener in Brussel en Straatsburg geen enkel interview. Zich met grote sprongen door het parlementsgebouw bewegend, altijd ingeklemd tussen de schouders van twee lijfwachten, zweeg hij stoïcijns op elke vraag die de hongerige journalisten hem stelden. Wie hem staande probeerde te houden werd bruusk opzij geduwd. Madleners lijfwachten begeleidden hem tot in het parlement en kwamen hem daar aan het begin van elke pauze weer ophalen. Zelfs naar de wc werd hij geëscorteerd.

Zijn mediavacuüm en buitensporige veiligheidsmaatregelen kwamen Madlener op zware kritiek te staan. Hij werd ‘ondoorzichtig’ en ‘paranoïde’ genoemd in verschillende kranten en tv-programma’s, onder druk waarvan hij uiteindelijk telefonisch toezegde in de talkshow Pauw & Witteman te verschijnen, mits Wilders naast hem aan zou schuiven. Toen de redactie van de talkshow pertinent weigerde aan zijn voorwaarde te voldoen, vloekte Madlener, waarbij zijn stem op een vreemde manier vervormde. De redacteur, zo verklaarde hij later, nam aan dat een gebrekkige verbinding de mutatie had veroorzaakt. Madlener zweeg abrupt, alsof hij ergens van schrok, herstelde toen onmiddellijk van zijn driftbui en beloofde alleen naar het programma te komen.

De uitzending die volgde is historische televisie. Het verloop ervan is al talloze malen breed uitgemeten en gereconstrueerd. Madleners zetel in het Europees Parlement, als we nog van een Madlener kunnen spreken, is ontmanteld. Het ongeëvenaarde vernuft van de zetelconstructie – en die van het hele plan – roept de griezelige vraag op hoeveel langer dit bedrog had kunnen voortbestaan, indien Jeroen Pauw, die rakker, niet zo lomp zijn benen had gestrekt onder de studiotafel.

Natuurlijk was de draagstoel, waarin Madlener door zijn lijfwachten naar binnen was gebracht, haastiger in elkaar gezet dan zijn parlementszetel. De ruimte onder de zitting was een stuk kleiner, eigenlijk te krap voor een grote man als Wilders. Buikspreken hoefde hij niet meer, omdat hij verstopt zat. Wel moet het voor hem, in die opgevouwen toestand, erg moeilijk zijn geweest om Madlener door het gat in zijn achterste te besturen. De onverwachte harde trap tegen zijn knie ontnam Wilders dan ook meteen alle controle over de pop. Zo leek het boven tafel – en op de buis – alsof Barry Madlener onwel werd. Bliksemsnel, vóór zijn logge lijfwachten konden ingrijpen, tilde het studiopersoneel de zieke van zijn stoel. Het beeld dat ons toen trof, zullen we nooit vergeten. Geerts lange armen, die als twee bleke poliepen door de zitting heen staken. De handen grepen wanhopig, maar ze grepen lucht.

2 commentaren